جنگ هفتاد و دوملت
با نگاهی گذرا به تاریخ انقلاب اسلامی ایران ، یک چیز براحتی در ارتباط با انقلابیون قبل و بعد از رژیم شاهنشاهی قابل مشاهده و تامل برانگیز می باشد که حقیقتی تلخ را نمودار می کند. و آن ریزش نخبه ها (یعنی :عدم همراهی و مخالفت)، و البته رویش و جذب توده های یا بعبارتی: همراهی ملت با ادامه انقلاب می باشد.
از همان ابتدای تاسیس دولت موقت ابتدا گروه فرقان ،افرادی را مثل مطهری ، قرنی و000 ترور کرد. سپس به دلایل مختلف اکثر افراد دولت موقت مثل بازرگان ، امیر انتظام ، دکتر سنجابی، دکتر یزدی و... از انقلاب کنار کشیدند و بعدها مجاهدین خلق(منافقین) که آنها هم سوابق مبارزاتی با رژیم شاه را در پرونده خودداشتند، سر به ناسازگاری گذاشتند و خسارات جبران ناپذیری به انقلاب و حیثت خود وارد آوردند.
سپس بنی صدر که از ابتدا ،همراه انقلاب بنظر می رسید و بعداز رای نسبتا خوب ملت به ریاست جمهوری او (که نتظار قدرت تام و بی رقیب را داشت) ، او نیز از سر مخالفت با دیگر انقلابیون بخصوص روحانیون برآمد که منجر به رای عدم کفایت مجلس به نامبرده و برکنار او شد که او و عده ای از طرف دارانش (که بیشترشان منافقین بودند) دست به انتقام و حذف فیزیکی افرادی مثل شهید بهشتی ، دیالمه و۰۰۰ هفتاد تن دیگراز نخبه های این ملت (با انفجار حزب جمهور اسلامی) زدند.
در ادامه این جریان تعداد دیگری از نخبه های ملت همانند رجایی ، باهنر و... از گردون انقلاب حذف فیزیکی شدند و تعدادی نیز از بهترین فرزند این ملت درجنگ تحمیلی شهید شدند ( همانند فرماندهان سپاه و ارتش محلاتی ، فلاحی ، فکوری ) که از ادامه خدمت به ملت ایران باز ماندند.
این ریزش ها ادامه داشت تا اینکه برای بار چندم از مرکز دایره انقلاب نیز تعدادی از نخبه ها که نقشی غیر قابل انکاری در انقلاب اسلامی داشتند همانند منتظری( که جانشین بعد از امام محسوب می شد) و برخی روخانیون طرف او کنار کشیدند. کم کم سازمانهایی همانند مجاهدین انقلاب اسلامی که سابقه درخشانی در مبارزه و همیاری انقلاب داشتند کنار کشیدند و یا کنار گذاشته شدند . این روند کم کم به کروبی و هاشمی و خاتم و موسوی و... رسیده و جدیدا نیز به احمدنژاد و مشاهی و... نزدیک شده است .
سه نظر کلی می توان در این خصوص داشت:
1- ما انظار زیادی از مسوولین ( بخصوص سران دولت بخصوص ریاست جمهورها داشتیم ) در حدی که کوچکترین خطا و اشتباه آنان را قابل قبول نمی دانستیم و برای همین ملت ایران افکار و افراد متضاد فکری را انتخاب و یا با واسطه در مسوولیتها گماشت و چون انتظارش را برآورده نکردند ، چه در انتخابات بعدی و چه به روشهای دیگر کنار گذاشته شدند.
2- بیشتر حذف شده ها ،اول خوب ، انقلابی ، خدمتگذار و مردمی بودند ولی به مصداق این جمله که ( قدرت فساد می آورد ،) یا خود کم کم دچار قدرت طلبی ، فساد(اعم از مالی ، فکر و000 یا فرزندانشان)که این نیز یکی از دلایل حذف و یا کنارگیری برخی نخبه ها ومسولین شد.
3- ملت ایران از ابتدا تاریخ خود افکار مختلفی را تجربه کرده و بطبع در پس زمینه روح خود آنرا دارد بنا بر این نباید یک گروه خاص انتظار داشته باشد همه ی ملت از طرز فکر و آیین آنها پیروی کنند (و زمینه های فکری اجدای و رسوم قبلی را خود را نداشته باشند) گویااکثر افکار اجدادی بشر همراه با انتقال ژنها و وراثت به او منتقل شده است بنا بر این، از افکار خوارج تا لیبرال و000 که در گذشته وجود داشته اکنون نیز هست و در آینده نیز وجود خواهد داشت . لذا ما( اعم ازملت و مسوولین) باید هنر با هم زیستن و با هم کنار آمدن را بیاموزیم و تا می توانیم یکدیگر را از گردونه حذف نکنیم بلکه نقاط مثبت گروههای مختلف را هم در نظر داشته باشیم و از آنها استفاد کنیم .
معرفی الگوهایی در کشورهای همسایه :
- آیا روش هندوستان بهتر است که هزاران گروه ، ادیان و اقوام مختلف بصورت مسالمت آمیز سالهاست در کنار هم زندگی می کنند و سرگرم پیشرفت مملکت خود هستند یا روش افغانستان ، پاکستان و عراق که گروها و مذاهب( که گاهی تفاوت چندانی هم باهم ندارند) مدام یکدیگر را تکفیر و در حال درگیری و کشتن یکدیگر هستند؟
می بینم در دنیا، از هندوستان بعنوان بزرگترین دمکراسی جهان یاد می شود، اما از کشورهای خاورمیانه بعنوان رژیم های مستبدی که همیشه وقت ، فکر، نیرو وانرژِِی خود را صرف حذف سایر گروهای همان کشور و ویرانی کشور خود می کنند.
بنا براین ملت ایران و مسوولان آن باید بیشتر بیندیشند و آستانه تحمل و دایره کشور را به وسعت وبزرگی کشور و ملت خود در نظر بگیرند. زیرا در ایران بزرگ برای همه ادیان وهمه گروهای مختلف ظرفیت و امکانات بوده و هست و خواهد بود.
برهان
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند